Sahiden yaşıyor muyuz sevgili dost?
İnsan -iyiliklerle dolu- bir hayat yaşamadığı sürece buna ne kadar yaşamak denilebilir? Bir düşünmek lazım.
İnsan, insanlığı unutmuş. Bir nesil geliyor ama insanlık geri gidiyor. Yani duygularımızı, insancıl yaşayışımızı kaybetmişiz.
İnsanlığın başı sağ olsun!
Hatırlarsan tekerlekli sandalyede bir kış günü pencereden dışarı baktığın zaman karda pati izlerini bırakan kediye rastlamıştın. Kedilerin ömrü uzun olur derler; belki de önünden geçip gitmiştir bunca geçen zaman içinde ve sen yine ona gülümsemişsindir. Bir patinin sıcaklığını veremeyen insanlar varsa eğer etrafında, lütfen onlardan uzak bir yere yerleş...
Ve unutma.
Neyi mi?
Nerden geldiğini, nereye gideceğini.
Ömrünün son demleridir belki de, kendine Allah'ın istediği gibi bak.
Ve sisli bir sabahın ilk ışıkları önce incir ağacının üzerine vurdu; dalları hiç olmadığı kadar narinleşmesine rağmen, yaprakları alabildiğine parladı. Tıpkı karanlık gecede parlayan ve her yeri aydınlatan bir ay gibiydi.
Mevsimler tersine döndü, iklimler değişti, gündüz yerini geceye bıraktığında; insanlar bunu hiç yadırgamadı. Gözleri şiddetli ışığa maruz kalıp aniden karanlık ortama girince derin ve karanlık bir kuyunun en dibine düşmüş gibi sızladı, inledi ve sonra hiçbir şey olmamış gibi alıştı; siyahın en koyu tonlarına.
İnsanlar geceyi ve gözlerinin karanlıkta dahi kör oluşunu neden bu kadar içlerine sindirdiklerini anlamadılar . Oysa -kalplerindeki gözkapaklarının kapanmasıyla, ağır ve sonsuz bir uyku onları kucaklamıştı.-
Bu kalplerin gaflet uykusu ve karanlığıydı.
Modern çağın gürültüsü içinde insanlığa sağırlaşmışız. Bu yeni çağ bize getirdiğinden daha -çok şeyi götürmüş.-
Kaybetmişiz...
İçtenliğimizi, gülüşümüzü, kalbimizi, ruhumuzu.
Kendimizi kaybetmişiz.
Ve bulamıyoruz, sanırım böyle giderse bulamayacağız da. Kayıp; sadece elden giden, tutunabilir ve somut bir şeylerin yitip gitmesi değil ki... İnsan, -içindeki güzel duyguları kaybedince de- yitip gidebilir.
Dilerim bir gün kalbimize iyi gelen diğer kalplerin -uyumuyla- kendimize bu karanlık dünyayı yok edecek güçlü bir gezegen kurarız; içinde hep iyiliklerin, vefanın ve sadakatin olduğu...
Belki günün birinde sizinde kalbinize minik bir kuş ziyarete gelebilir. O'na iyi bakın, kalbinize...
Kuşlar gitmesin!