İnsan nereye sığacağını bilemiyor, 'yuvarlanıp gidiyoruz işte' cümlesinin ardına sığınıyor; dürüyor çarşaf gibi tüm hislerini, öyle yuvarlanıyor bir teker gibi.
Fakat nereye?
Yol uzun, yol meşakkatli, yol engebeli, yol dar, yol geniş...
Bu yollar kime, nereye?
İnsanca düşünmenin, çocukça hissetmenin çekimserliğindeki o mutluluk veren tınıyı anlatmak istiyorum sayfalar dolusu... İtiraf etmek istiyorum bir sorgu odasının cılız ışığı altında, fakat ne dilimin dönmesine, ne yürümeye mecal(im) yok. Deva yok gibi dertlerime. Ama yine de gülümsüyorum sabahlara.
Annemin çeyizinden kalma eski perdelerin arasından sızan güneşin sıcaklığına gülümsüyorum. İçimi ısıtanın sadece güneş olduğunu bildiğimden, kendime düşüncelerimi sunuyorum; günde bir öğün olmak üzere, üç öğüne denkmiş gibi dolu dolu.
Kahvaltımda geçmişimi yiyorum, öğle yemeğinde bugünümü, akşam yemeğinde geleceğimi.
Kendi zihnimde kurduğum labirentin çıkışını bulamayacak kadar bunayışımı alkışlıyorum bu sefer de. Unuttuklarım, hatırladıklarımdan çok.
Ne yapacağım kendimle diye hayıflanırken, dürtüyor bir kuşun kanadındaki sevda izleri beni.
Kendime düşünceler yazıyorum, kendime mektuplar... Kendime hekim bulma yolundayım, kendime çare olayım istiyorum.
İnsan hiç kendinin çaresi olur mu? Olacağım işte diyorum, koydum kafaya bir kere. Öyle uyuyorum bu gece de. Yarına 'çarelendin' diye uyanmak istiyorum, günaydın der gibi. Kendime söyleyeceğim ilk kelime bu olsun,
Çarelendin!
Hey hat, çarelendin!
Sonra aklıma geliyor, öğrendiğim ve öğretilen şeylerin yankısı.
Annemden öğrendiklerimi hatırlıyorum; şefkati ilmek ilmek işlemişti gönlüme. Merhameti, insandan öte her şeyi sevebilmeyi, yokluğun içindeyken mutlu olabilmeyi, kabına sığamamazlık hissinin sadece yardımseverlikle hoş olabileceğini, -çünkü birinin sıkıntısını gidermenin, gün geldiğinde kendi sıkıntını gidermek olduğunu- tüm güzel şeylerin sabırdan sonra geldiğini, gülümsemeyi, kalbinde kin beslememeyi, iyiliği... Ve hepsinin ötesinde Allah'a kul olabilme derdinin içine düşmeyi öğrettiği için, şükranlarımı sunuyorum. Kendi gönlümün sahnesinde, kırmızı perdeler kapanırken loş ışıklar altında, bir kez daha şükranlarımı sunuyorum...
Bana her şeyin, tek bir şeyden geldiğini ve yine her şeyin tek bir şeye gideceğini; her şeyi O`nda bulabileceğimi öğrettiği için,
ayakta alkışlıyorum.
İzninizle...
.
Doğmamışlara, doğacaklara ve yeniden doğmak isteyenlere sözüm olsun;
'Çarelendin!' diye uyanmak isteyene, çaresizlerin çaresi olan Allah yeter.
