Mühim değil.

 

Her şey geçecek. Kötü bir şey olduğunda kendime fısıldıyorum. 'Her şey geçecek.' Geçmedi mi? Geçti, geçiyor ve geçecek işte. Yine de şu var ki; şükürsüzlüğümüze kızıyorum. Nefsimizin azgınlığına kızıyorum. Çok kızdığım şeyler var. Rabbim'in kapısında en bedbaht nefisli dilenci gibi hissetmeme karşın kendimi; ne bileyim, kalbimi yumuşatan, gözlerimi yaşartan ve boynumun eğik olmasına rağmen imanımı diri tutacağına, affedeceğine inandığım, merhameti sonsuz bir yaratıcının varlığı ve sevgisiyle az buçuk başımı kaldırabiliyorum. Biliyorum hiçbir zaman tam kaldıramayacağım onun huzurunda, çünkü hep utanacağım. Şayet 'ol' der de, kaldırırsa kendi yüceliği ile o zaman belki çölde devesini kaybedip, umudunu yitirmişken devesini bulan bir yolcunun sevinci kadar sevineceğim. Belki daha da fazla, bunu tasvir edemeyeceğimi bildiğimden susuyorum. Bazen susarak anlatıyorum Rabbime. Aklıma gelen ve gelmeyen her şeyi...

 

Duygularımı kaybetmekten sığınıyorum Allah'a. Yüzüme gözüme bulaştırıyorum. Belki de tüm bildiklerim yanlış, baştan aşağı ben yanlışım ama tek doğrunun peşindeyim. Yüreğimi bırakmasından korkuyorum, sonra zannımız üzerine bize davranışı aklıma gelince yine gülümsüyorum. Gelgitler içinde bocalarken Hz.Ali'nin, 'Ya Rab beni ateşlere atıp, unutacağına mı inanayım?' nidası aklıma geliyor.

 

Umut yumağına sarılmış, karanlık dünyada temiz kalmaya uğraşıyorum. Ama bir şey itiraf etmeliyim ki, şu manzaranın içinde kendimi mutlu hissediyorum. Şükür ediyorum. Hafızıma saklamak istiyorum sonsuza dek.

Ve diyorum ki,

'Ben ben(de) değilim Rabbim, sen beni sana getir.'

♥️