İki kişinin evlenme istekleri kabul olur;yıllar sonra bu iki kişi kavga etmeye başlar.Başkaları peşinden koştukları işe kavuştuktan sonra işlerinden kaytarmanın yollarını aramayı düşünür.Diğerleri ise,susuzlukları giderilinceye kadar iki büklüm muhtaçtır.Bir de kana kana içtikten sonra,bilinçlerin de suyun değeri kalmaz.

Bu şükürsüzlüktür!

 

Bize cömertçe sunulan güzellikleri hakediyor muyuz? Eşimizin değerli bir yardımcımız olduğunu bilmemiz için,ıssız kış gecelerin de kimsesiz kalmak zorunda mıydık? Hayatın değerini hissetmemiz için,savaşın kapılarını çaldığı toplumlar gibi,can güvenliğinden yoksun gecelerle mi eğitilmeliydik?

Evlerimiz bombalarla başımıza mı yıkılmalıydı ?

 

Aradığımızı elde edinceye kadar dualar dilimizden düşmüyor;ama,istediğimiz verilince de şükrü de unutuveriyoruz.Oysa mahrumken nasıl da dua ederdik.Kazanmak zorun da olduğumuz bir sınavın öncesin de nasıl da yalvarırdık!…

Sevdiğimize kavuşmak için nasıl da ağlayışlarla geçirdiğimiz uykusuz geceler yaşardık…

 

İstediğimiz bize sunulmuştu yıllar önce…

İşte eşimiz,işte evladımız,işte makamımız,işte sınavımız…İşte yalvarıp isteyip durduğumuz herşey…

 

Peki yıllardan beri nerde teşekkürümüz? Nerede masumiyetimiz? Nerede bunları bağışlayana sevgimiz ve bağlılığımız? Ne oldu o eski isteklerimize? Artık istemiyor muyuz?

 

Biz böyleyiz işte.Yaratıcı nankörlüğümüzü yüzümüze şöyle vuruyor:

”Biz insana nimet verdiğimiz de,şükürden yüz çevirir,başını alır,uzaklaşır.Fakat kendisine sıkıntı dokununca,bir de bakarsın,uzun uzun yalvarır durur.” (Fussiler Suresi,51 Ayet)

 

Sonra şöyle diyor : ”Kullarımdan Gereği gibi şükredenler çok azdır.”(57)

 

Her gece uykusuna yatmadan önce Evrenin sahibinin kendilerine sunduğu rahat geçim için temiz çocuklarını ve huzurlu evlerini düşünerek içtenlikle dua etmeyen insan VEFASIZLIK yapıyor.