Ellerin içe doğru kıvrılmış bir şekilde emekliyordun desenli halının üzerinde. Ellerine kuvvet veriyordun hep bacaklarını taşıyabilmek için. Onları hareket ettiremiyordun ama peşinden sürüyordun.
Avucunun içi yanmıyor muydu küçüğüm? O halılar yakmıyor muydu narin tenini?
Şen kahkahalarınla bir o odaya, bir öbür odaya emekleyip duruyordun. İki, üç yaşlarında bir şeydin. Sen emekledikçe usulca yanına eğilir, dizlerimi halıya verirdim. Sonra sen gibi ellerime güç verip bacaklarımı sürüklemeye çalışırdım. O an anladım ki çok zormuş bu küçüğüm. Benim ellerim kavruldu halıya sürtündükçe, sonra dizlerim acıdı. Sanki derimi yüzüyorlar gibiydi.
Bu hissin tadına varınca daha çok ağladım. Meğer öpmeye kıyamadığım avucunun içi alev alıyormuş ama sen bunun farkında değilmişsin. O günden sonra avuç içlerine krem sürdüm durdum. Okşadım, masajlar yaptım... Dizlerine de aynı şekilde.
Bir gün annemle salonda otururken gözden kayboldun. Yine hangi odalara saklandı acaba diye düşünüp aramaya başladık. Her yere baktık ama yoktun. Annemle telaşlanmıştık, ardından balkona koştuk hemen. Baktık mermerin üzerinde sırt üstü yatıyorsun. Koşarak yanına gelmiştik. Annem seni hemen kucağına aldı. Sonra bir baktık ki kafan kanıyor. Çok değildi ama gene de kanıyordu. Sanırım düşmüşsün ve kafanı vurmuşsun. O an yüreğimden bir şeylerin kopup gittiğini hissettim.
Annemin 'buz getir' demesine karşılık koşarak buz yerine odamdan aldığım Yasin-i Şerif-i getirdim.
Ardından dizlerimin üzerine çöküp sayfaları çevirdim. Önüme ilk geleni okumaya başladım. Baktığımda kenzül arş duası olduğunu fark etmiştim. Sen ağladıkça ben başında o duanın Türkçesinden sana okuyup üflüyordum. O an neden buz yerine ona koşmuştum bilmiyorum ama içimden bir ses önce O'na koşmam gerektiğini fısıldamıştı bana.
Önce O'na koş...
Sanki duam kabul olmuş, okuduğum dua sana fayda etmişti. Kafandaki şişlik saatler içinde indi, gözyaşlarının yerini parıldayan bakışlar aldı. Sen hep öyle bak olur mu küçüğüm, hiç ağlama...
O an anlamıştım ki, önce koşmam gereken Allah'mış.
